داستا ن بسیار زیبا

گفتگوی چهار شمع  

چهار شمع به آرامی می سوختند

محیط آن قدر ساکت بود که می شد صدای صحبت آنها را شنید.

اولین شمع گفت: « من صلح هستم، هیچ کس نمی تواند مرا همیشه روشن نگه دارد.

فکر می کنم که به زودی خاموش شوم. هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود که شعله آن کم

و بعد خاموش شد. » شمع دوم گفت: « من ایمان هستم، واقعا انگار کسی به من نیازی ندارد برای همین من دیگر

 رعبتی ندارم که بیشتر از این روشن بمانم . » حرف شمع ایمان که تمام شد ،نسیم ملایمی وزیدو آن را خاموش

کرد. وقتی نوبت به سومین شمع رسید با اندوه کفت: « من عشق

 
هستم توانایی آن را ندارم که روشن بمانم، چون مردم مرا به کناری انداخته اند و اهمیتم را

نمی فهمند، آنها حتی فراموش کرده اند که به نزدیکترین کسان خود محبت کنند

و عشق بورزند. »پس شمع عشق هم بی درنگ خاموش شد .

کودکی وارد اتاق شد و دید که سه شمع دیگر نمی سوزند. 

گفت: « شما که می خواستید تا آخرین لحظه روشن بمانید،

پس چرا دیگر نمی سوزید؟» چهارمین شمع گفت: « نگران نباش

تا وقتی من روشن هستم، به کمک هم می توانیم شمع های دیگر را

روشن کنیم من امید هستم. » چشمان کودک درخشید،

شمع امید را برداشت و بقیه شمع ها را روشن کرد.

بنابر این شعله امید هرگز نباید خاموش شود.

ما باید همیشه امید و ایمان و صلح و

عشق را در وجود خود

حفظ کنیم.

خوب بید؟